Γλυκό δηλητήριο SWEET POISON
Έπαθα κι έμαθα.
Και τι γίνεται με το γνωρίζω;;;
Δεν έχει καμιά επιρροή στις πράξεις και στην καθημερινότητα μας, στο χαρακτήρα μας και στη συμπεριφορά μας, η σκέτη θεωρία, η γνώση από συγγράμματα, οι επιστημονικές μελέτες ή έστω τα παθήματα των άλλων γύρω μας;;;
Τελικά , αν δεν βιώσουμε μια γνώση ως κατάσταση στο πετσί μας δεν την κατανοούμε σε βάθος και μόνον αν χτυπήσει την πόρτα μας τότε και μόνον τότε μας αναστατώνει και μας σφίγγει το στομάχι;;;
Κι αν είναι αργά ;;; Αν η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη;;; Τί να διορθώσεις τότε;;
Θεωρώ ηθική μου υποχρέωση προς κάθε άνθρωπο να μιλήσω για τη δική μου συνειδητοποίηση.
Όχι πως δεν γνώριζα ότι σχεδιάζουν τον αφανισμό του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας….το γνώριζα, το διάβαζα, το συζητούσα.
Όμως για πολλά χρόνια δεν γνώριζα πως η ζωή μας και ό,τι θεωρούμε δεδομένο γύρω μας είναι κι αυτό σχεδιασμένο για να μας δολοφονήσει αργά αλλά σταθερά.
Κι όταν μια κατάσταση σε βάζουν να την επαναλαμβάνεις, σου γίνεται συνήθεια και τότε πρέπει να επιστρατεύσεις δυνάμεις θηρίου για να την αφήσεις στην άκρη και να αλλάξεις τις συνήθειες που νόμιζες ως σωστές και πρέπουσες όλα σου τα χρόνια.
Κάπως έτσι, όλη μας τη ζωή, κάθε Δεκέμβριο, περιμένοντας τις γιορτές, σχεδιάζουμε το λεγόμενο γιορτινό τραπέζι…Με κουραμπιέδες και μελομακάρονα, με κουλούρια και πλουμιστά κέικ, ε πουτίγκες και βασιλόπιτες…
Κάπως έτσι μάθαμε και στα παιδιά μας να χαίρονται το γέναθλο τους, σβήνοντας το κερί σε μια τούρτα γλυκύτατη που περιβάλλεται από πιάτα με γλυκίσματα και κρουασάν, πίτες και σφολιάτες…
Κάπως έτσι χαιρόμαστε όλοι , το θεωρούμε δεδομένο πως στο σχολειό του παιδιού μας για τη γιορτή του θα φέρουμε κεράσματα από ζάχαρη, να γλυκάνουμε τα κακόμοιρα τα παιδάκια και τις αξιοθρήνητες δασκάλες…
Κάπως έτσι, θα επιμείνουμε στον επισκέπτη μας να φάει το γλυκό που για εκείνον ετοιμάσαμε και να βουτήξει τα κουλουράκια μας στον καφέ του.
Ποιος μας κληρονόμησε όλες αυτές τις βλαβερές συνήθειες και μας έκανε να τις θεωρούμε καλές πρακτικές στην καθημερινότητα και στις ιδιαίτερες στιγμές μας;;;
Γιατί όλα τα όμορφα και τις επιτυχίες μας, αλλά και τις δυσάρεστες καταστάσεις με ζάχαρη τα γιορτάζουμε…
Οι πρόγονοι μας δεν γνώριζαν αυτό το δηλητήριο. Δεν παρασκεύαζαν φονικά εδέσματα κι ούτε κερνούσαν τέτοια στα συμπόσια τους.
Και το μυαλό τους δούλευε και σκεφτόταν και το κορμί τους δεν έπασχε από όγκους και φλεγμονές.
Τί άλλαξε;;; Ποιος τα άλλαξε;;;
Μα ποιος άλλος από τη διαφήμιση;;; Αυτήν που έφερε τον υπερκαταναλωτισμό στη ζωή μας αλλά και την τόσο μα τόσο λάθος διατροφή μας. Αυτήν που μας έμαθε να αυτοκτονούμε αργά αλλά σταθερά και να αργοσκοτώνουμε όσους αγαπάμε…
Είναι πράγματι αξιολύπητο και άκρως παράλογο να κερνάμε δηλητήρια στα ίδια τα παιδιά μας και στους άλλους ανθρώπους κι όμως να το θεωρούμε υποχρέωση μας και να χαιρόμαστε εως και να περηφανευόμαστε για τις ζαχαροπλαστικές ικανότητες μας….
Κι όταν έρχεται η ασθένεια…κλαίμε και τραβάμε τα μαλλιά μας. Τότε και μόνον τότε αναρωτιόμαστε …ΓΙΑΤΙ;;;;; Και τα βάζουμε με την κακή μας μοίρα και την ατυχία μας.
Δεν είναι ατυχία το ό,τι υπάρχουν τα ζαχαροπλαστεία στον κόσμο μας, ούτε είναι ατυχία πως ο φούρνος είναι το πρώτο μέρος που θα επισκεφτούμε μόλις βγούμε από το σπίτι μας το πρωί.
Πως να το αλλάξεις όλο αυτό;;; Πως να γιορτάσεις την όποια σου χαρούμενη στιγμή ή τον επισκέπτη σου, κερνώντας τον κάτι θρεπτικό χωρίς ζάχαρη;;; Δεν βρίσκεις λύσεις….
Αυτό είναι ένα από τα κακά της διαφήμισης και του μάρκετινγκ με θέμα την μείωση του ανθρώπινου είδους.
Μα εσύ αυτούς ακούς και συμβουλεύεσαι, αυτούς επιτρέπεις να καθοδηγούν τη ζωή σου.
0 Σχόλια